Συνήθως το χρώμα που φορά

Το καστανό θυμίζει

Και σπάνια καμιά φορά

Στα άσπρα το γυρίζει

 

Σε ότι χρώμα κι αν ντυθεί

Άβολα είναι θύτης

Παρέα ψάχνει στην αυλή

Τη δίπλα απ’ τη δική της

 

Η τύχη της χαμογελά

Και βρίσκει φίλη άλλη

Μαζί στριφογυρίζουνε

Στην ίδια την αγκάλη

 

Κάποιες φορές τη μοναξιά

Δεν τη μπορεί και λιώνει

Απ’ το ρουθούνι κρέμεται

Προβάρει στην  αγχόνη

 

Μα φτάνει μέρα που ενοχλεί

Και ως το στόμα φτάνει

Κωλότριχα απ’ μύτη μου

Σε κόβω  με δρεπάνι