Την πόρτα πίσω μου έκλεισα βαριά

Βαριά από αναμνήσεις κι αυπνία

Τα άρβυλα πιτσιλισμένα με μπογιά

Και στην καρδιά μου νοσταλγία κι αγωνία

 

Του κυλικείου η πόρτα σφαλιστή

Τα φύλλα κίτρινα σωροί πάνω στο χώμα

Ο μόνος συντροφός μου η ηχώ

Αλλά κι αυτή ξεψυχισμένη, δίχως χρώμα

 

Κάτω από της μοναξιάς μου το σεντόνι

Μόνο φαντάσματα στην πρωινή αναφορά

Ο αέρας σηκώνει αδειόχαρτα και σκόνη

Και το ψυγείο βουλιάζει μέσα στη βρωμιά

 

Μιζέρια η μυρωδιά του φορτηγού

Η νεκροφόρα που μας παίρνει μακριά

Φίλοι καλοί περιποιούνται τις πληγές μου

Άλλη μια μέρα στο ροζ χαρτί μου πιο κοντά

 

(Σ.Σ. γραμμένο κάπου στην Ανατολική Μακεδονία, πριν κάμποσα τέρμινα, αλλά προσφάτως ανακαλυφθέν δίπλα στο απολυτήριο)