
Το κοκορέτσι αποτελεί τον απόλυτο γαστρονομικό ύμνο, την ποίηση προερχόμενη από έναν «εσωτερικό κόσμο» σεβαστό και αξιολάτρευτο, έναν έρωτα παιδιόθεν…Γι αυτό και σήμερα εκτάκτως, αναπολώντας τη χθεσινή βρώσιν, έγραψα τη σχετική ωδή..Δικό σας
Ήσουνα όμορφο πολύ
Λαχταριστό, γεμάτο
Και ήθελα ωσάν τρελή
Να σ’είχα μες το πιάτο
Θα’θελα να σε δάγκωνα
Μου λέγαν όλοι στάσου
Άσε το να ψηθεί καλά
Και ύστερα στην υγειά σου
Με έπιασες μες τα δίχτυα σου
Άξιο του ονόματός σου
«Αδράχτι» η σημασία σου
Εγώ ο άνθρωπός σου
Τι να πρωτολιμπιστώ;συκώτι ή γλυκάδι;
Ή εντεράκια τυλιχτά που είναι σαν το χάδι;
Κοκορετσάκι μου γλυκό, μου τρέχουνε τα σάλια
Θέλω να πασαλειφτώ με σε, κι ας γίνω όλη χάλια
Τι κι αν με παει να μετά
Σε τρώω με τις ώρες
Κι ας με πονάει η κοιλιά
Χαλάλι σου οι σόδες
Κι αν πέρασε η Ανάσταση
Κι αν σε έφαγα ψυχή μου
Το λίπος σου θα αναζητώ
Πάντα μες τη ζωή μου!
και μόνο που το διαβάζεις παίρνεις 1-2 κιλάκια…….
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Όλα τα ωραία τελειώνουν κάποτε. Αντίο κοκορέτσι…θα σαι πάντα ένα νούμερο πιο πανω στη χολιστερίνη μου..
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αρνούμαι να δεχτώ αυτόν τον αποχαιρετισμό στα όπλα… Όσο υπάρχει χασαποταβερνα το κοκορέτσι θα ζει….
Μου αρέσει!Μου αρέσει!