Μάνα με τους εννιά σου γιούς και με τη μια σου κόρη

Που’ναι ξανθό ζαχαρωτό κι όλοι τραβάνε ζόρι

Είναι κορίτσι παντρειάς κι η μάνα με μανία

Ψάχνει να βρει καλό γαμπρό, top εις την κοινωνία

Ψάχνει πλούσιους γαμπρούς που να ‘χουνε παράδες

Μπροστά τους να μην πιάνουν μια, του κόσμου οι λεφτάδες

Μα η Γκόλφω άλλον αγαπά, ντελικανή, μανάρι

Κι η μάνα της σαν το ‘μαθε, κόντεψε να κλατάρει

Βαρύς ο πόνος κι ο καημός, της μάνας εβεβαίως

Που βλέπει την κορούλα της, να πέφτει επιπολαίως

 

Τι να τον κάνεις άμυαλη ετούτο το ρεμάλι;

Που μοναχά το facebook έχει μες το κεφάλι;

Αυτός ο λέτσος, ο χλεχλές σου έγινε ταγάρι

Αυτόν που ούτε η Τζούλια κάθησε να την πάρει

Πολύ φοβάμαι πως βαριά, μάγια θα σου’χουν κάνει

Αλλιώς λέω στα σίγουρα, θα του την είχες κάνει

 

Εντάξει δε λέω να παντρευτείς κανένανε Ωνάση

Βρες κάτι λίγο πιο απλό, ίσως σε γιο του Λάτση

Είν’ ευκαιρία τώρανες που χώρισε ο Πάρις

Αυτός ο Κασιδόκωστας, άντε μήπως τον πάρεις

Πουλάει κι ο Κωστόπουλος τη βίλα την τεράστια

Και είναι λένε τέλεια στα Βόρεια Προάστεια

Αν πάρεις κανένα εφοπλιστή θα στην εκάνει δώρο

Θα σκάσει απ’τη ζούλια της κι αυτούνη η Αγόρω

 

Άστονε τον ξεβράκωτο, αλλιώς θα στην αστράψω

Τουλάχιστο να χτύπαγες κάτι σε Γιάννη Λάτσιο

Θα σου ‘δινε αυτοκίνητο, θα σου ‘κανε παιδάκι

Άσε που θα γνωρίζαμε κι αυτή τη Μενεγάκη

Μπορεί να πάρεις κι εκπομπή σαν όλες τις γαϊδάρες

Τις βλέπω στα πρωινάδικα με τρέσες και γοβάρες

 

Έστω αν θες Κοντομηνά, τι έχει η Σπυροπούλου;

Αυτό το σαχλοκούδουνο που το’χανε του πούλου;

Καλύτερα μεγάλος βρε, θα’ναι για το καλό σου

Γιατί μπορείς να χαίρεσαι κι αυτόν το γκόμενό σου

Και μην κοιτάς που ξέπεσε η Βίκυ η Σταμάτη

Τα Burberry τα έχασε απ΄το κακό το μάτι

 

Και λέγε λέγε, όπως λεν’, ψήθηκε η κοπελίτσα

Και παίρνει έναν λαδέμπορα από την Αγουλινίτσα

Τη μπάκα, την καράφλα του, δεν έβρισκες ετέραν

Μα τ’ όριο στην πιστωτική, μόνο το υπερπέραν

Και έβλεπες μαζί τους δυο και σου’ρχονταν τα γέλια

Η Γκόλφω ένα μπιμπελό κι εκείνος για καγκέλια

Μα τι να κάνει η άμοιρη, τη λύγισε η φτώχεια

Κι ας πέσουνε τα δάκρυα ωσάν ανεμοβρόχια

 

Μα ελάτε ας την αφήσουμε την κόρη με τη μάνα

Κι εμείς ας φύγουμε μακριά, χτύπησε κι η καμπάνα

Και είναι πλέον περιττό να λέω τα ίδια πάλι

Σας περιμένω εδώ ξανά, με ιστορίαν άλλη