Διαβάζοντας για χρόνια καθημερινά διάφορα blogs – ασχέτως πολιτικής πεποιθήσεως ή γνώμης – δε σταμάτησα ποτέ να εκπλήσσομαι από την ηλιθιότητα της Ελληνικής blogo-σφαιρας καθώς και τη βλακεία των σχολιαστών της. Δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία το τι πιστεύει ο καθένας. Έτσι κι αλλιώς όλοι ανεξαιρέτως είμαστε λίγο πολύ ηλίθιοι για κάποιο από τα πιστεύω μας στη γνώμη κάποιου τρίτου και το αντίστροφο.  Η διαφορά βρίσκεται όχι στο γεγονός της ηλιθιότητας μας αλλά στο είδος της ποιότητας της.

Λάθη κάνουμε όλοι. Κι αυτό είναι γεγονός. Άλλοτε συνειδητά άλλοτε ασυνείδητα. Όταν τα επεξεργαστούμε σωστά ως κομμάτι της ζωής μας και της εμπειρίας μας, μπορούν να μας ωφελήσουν και να αλλάξουμε άποψη.  Ακόμη και άποψη ζωής. Πολλές φορές τα λάθη είναι ασήμαντα. Άλλες φορές όμως είναι τόσο μεγάλα που μπορεί  να διαλύσουν συνειδήσεις ή και ζωές. Παρόλα αυτά τα λάθη όμως υπάρχουν άνθρωποι που δεν κάνουν το παραμικρό ελάχιστο για να βελτιωθούν.  Ή ακόμα χειρότερα δεν έχουν καν την απειροελάχιστη τύψη για αυτό. Ή έστω τη συνειδητοποίηση του λάθους τους.  Είναι όμως αυτό λόγος ενόχλησης; Όχι δεν είναι. Ο καθένας μας έτσι κι αλλιώς έχει το δικαίωμα του λάθους χωρίς περιορισμό στον αριθμό ή στο είδος του λάθους. Η δική του ζωή είναι άλλωστε και δε μας πέφτει λόγος για παραπάνω. Η ενόχληση αρχίζει όμως όταν αυτά τα λάθη των άλλων επηρεάζουν τη δική μας ζωή.

Σίγουρα όσον αφορά την ποιότητα των ειδήσεων καθώς και την παρουσίαση τους στα διάφορα blogs υπάρχει σκοπιμότητα. Σχεδόν τίποτα δεν ξεκινάει χωρίς σκοπιμότητα. Όμως αυτή η σκοπιμότητα μπορεί να εμφανίζει ειδήσεις ή νέα με τέτοιο τρόπο ώστε να χειραγωγεί τους αναγνώστες των blogs;  Κι άραγε η ελευθερία της άποψης μέχρι που φτάνει; Μέχρι ο κάθε γελοίος ή ηλίθιος ή εντελώς για τα ανθρώπινα δεδομένα – για να μη πιάσω τη στρατόσφαιρα – βλάκας, να μπορεί να δημοσιεύει κάθε πληροφορία με παντελώς παραπληροφορημένα στοιχεία για να πείσει ένα τσούρμο άλλων συνοδοιπόρων ηλιθίων; Κι αυτοί οι ηλίθιοι όμως δεν έχουν π.χ. τα ίδια εκλογικά δικαιώματα με όλους τους υπόλοιπους στην κοινοβουλευτική δημοκρατία που ζούμε; Την επηρεάζουν; Ναι. Λίγο, πολύ, μέτρια δεν έχει σημασία. Το θέμα είναι πως την επηρεάζουν. Κάποιες φορές βρίσκουν και συνοδοιπόρους όχι μόνο της παραπληροφόρησης αλλά και του φόβου που διασπείρουν.  Γιατί ο φόβος κάνει τον άνθρωπο να ψάχνει καταφύγιο στη μάζα. Κι όλοι φοβούνται κάτι. Λίγο ή πολύ. Κι αυτός ο φόβος τους κάνει να βρίσκουν σύμμαχους τους  υπόλοιπους φοβισμένους γιατί ο φόβος τους ενώνει περισσότερο κι από τη βλακεία τους.

Σκέφτηκα να γράψω πολλά παραδείγματα. Το διαδίκτυο άλλωστε είναι γεμάτο από τέτοια. Αλλά δε θέλω να εξοργίσω κανέναν με την ανάγνωση τους. Για αυτό το λόγο επέλεξα έναν γελοίο τίτλο σε αυτό το άσχετο με τον τίτλο άρθρο,  ώστε  να  γίνει κατανοητή η γελοιότητα κάποιων bloggers να χρησιμοποιούν τρανταχτούς τίτλους για να προωθήσουν ψέματα και φαντασιοπληξίες.  Ελπίζω αυτό να μην γίνει αντιληπτό και για το παρόν (εδώ γελάτε).

Κοντολογίς,  κανείς δε μπορεί να ελέγχει τις ειδήσεις σε έναν παγκόσμιο ιστό. Κανείς  δε μπορεί να ελέγχει τη ροή των πληροφοριών ή το είδος τους. Αυτό είναι δεδομένο. Αυτό που μπορεί να κάνει όμως είναι να βάλει τη λογική του επιτέλους να λειτουργήσει. Με τη λογική χαλιναγωγείται ο φόβος. Η λογική αποκόπτει τον άνθρωπο από τη μάζα και τη «μαντροποίηση» του φασισμού. Τον οδηγεί  να κάνει ερωτήσεις και να διαπιστώνει αν από τις ειδήσεις που διαβάζει οι απαντήσεις τον ικανοποιούν όχι ως πολίτη αλλά ως άνθρωπο, ως οντότητα, ως αξιοπρεπή σκεπτόμενο ον που θέλει και αξίζει μια καλύτερη ζωή. Όχι να μένει σε θεωρήματα ηλιθίων και κουτοπόνηρων. Αυτό κάνει άλλωστε η λογική. Επεξεργάζεται. Ιδίως αν συνδυαστεί με το χιούμορ. Αρκεί να υπάρχει.