Το γεγονός: “Στις αρχές Δεκεμβρίου ένας καθηγητής ανθρωπολογίας σε πανεπιστήμιο του Τέξας, μοιράστηκε μια φωτογραφία με μια νεκρή κατσαρίδα, ονόματι Rosie Roach κι έγραψε στη σελίδα του στο Facebook:«Υπάρχει μια νεκρή κατσαρίδα στο τμήμα, στα σκαλιά του κτιρίου, τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Ένας τύπος, της έφτιαξε έναν μικρό βωμό». Έκτοτε το σημείο μετεξελίχθηκε σε ένα απίστευτο βωμό όπου φοιτητές άφηναν στο χώρο και από ένα αντικείμενο ως φόρο τιμής στο νεκρό έντομο!”

Ο επικήδειος: Δε θα μπορούσαμε να μείνουμε κι εμείς ανεπηρέαστοι από το δράμα. Αυτό το άσμα είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε ως ελάχιστο φόρο τιμής στη Rosie!!

 

Κλάψε με, μάνα, κλάψε με τη νύχτα με φεγγάρι

Γιατί έχω πόνο στην καρδιά και ποιος να τονε πάρει

Τίνος να πώ το ντέρτι μου, το ντέρτι της καρδιάς μου;

Χάθηκε η Rosie έφυγε για πάντα από κοντά μου

 

Τα μοιριολόγια τάσωσα, τα δάκρυα μου στερέψαν,

Αχ τη χαρά μου ζήλεψαν κι ήρθαν και μου την κλέψαν

Θα πάρω δάκρυα δανεικά και μοιριολόγια ξένα,

Μαύρο μαντήλι θα φορώ, να κόψω και τη χένα

 

Έπεσε η δόλια λύγισε, μπροστά στα σκαλοπάτια

Στου χάρου βρέθηκε μικρή, στα δόλια μονοπάτια

Είναι μεγάλος ο χαμός, την πίκρα δε βαστάω

Τα χείλη λόγο δε λαλούν, το κλάμα δεν κρατάω

Δεν έχασα κατσαρίδα εγώ, μα έχασα το φως μου

Φέρτε να σκίσω το φονιά, ξαπλώστε τον εμπρός μου

 

Ελάτε όλοι εδώ μαζί και κάντε μου παρέα

Βοηθήστε και στα κόλλυβα, όποιος τα φτιάχνει ωραία

Θέλω λαμπρότητα πολύ, κηδεία μεγαλείο

Όμως θέλω να είναι σικ, μη βγει κάτι γελοίο

 

Και τώρα αφήστε με εδώ να ξαποστάσω μόνη

Μιας κι η κατσαριδούλα μου τ’ανάσκελα ξαπλώνει

Έπεσε από το χάροντα η κακομοίρα τέζα

Μάλλον μου την ψεκάσανε με εντομοκτόνο ΤΕΖΑ

 

Γεια σας καλοί μου σύντροφοι αφήστε να πενθήσω

Και οσονούπω εγώ ξανά, θε να ορθοποδήσω

Θα σφίξω εγώ τα δόντια μου, τα δυνατά θα βάλω

Γιατί έχω και μία εκπομπή, δεν κάνει ν’ αναβάλλω

Καθόλου να μη νοιάζεσαι, σε δυο Δευτέρες πάλι

Άσμα καινούργιο θα’χω εγώ, το νου σου βρε ρεμάλι