Να την η κόρη κλαίγεται

Να τηνε που χτυπιέται

Η φίλη της παντρεύεται

Κι αυτή σταυροκοπιέται

 

Τάζω λεφτά, χρυσαφικά

Κεριά μα και λαμπάδες

Να στραβωθούν τα σερνικά

Να με ζητάν παπάδες

 

Μου ξύπνησ’ η μητρότητα

Γιατί να μη με θέλουν

Έστω και μια τυρόπιτα

Εμένα να μου φέρουν

 

Μα στράφι όλοι οι στεναγμοί

Τίποτε δε μετράει

Τζάμπα τα δάκρυα και οι λυγμοί

Κανένας δε λυγάει

 

Βαρέθηκα μάνα να κεντώ

Βαρέθηκα να υφαίνω

Τα σεμεδάκια να μετρώ

Τα κεντητά να πλένω

 

Τι έχει αυτή καλύτερο

Και τύλιξε τον άντρα;

Που είναι σαν περίπτερο

Που την περνάν για μάντρα;

 

Μα δε μετράει τώρα η νια

Που είναι τίμια κόρη;

Θέλουνε να ‘χει πουτανιά;

Να τους το κάνει δόρυ;

 

Άχ άντε μάνα πες του Γιάννη,

Θα με πάρει τι θα κάνει;

Πήγα κόρη και του είπα.

Δε σε θέλει δίχως προίκα

 

Τάξτου μάνα χωραφάκι,

Τάξτου μάνα οικοπεδάκι.

Τάξτου μάνα τη γελάδα,

Για να πίνει ο Γιάννης γάλα.

 

Να του δώσουμε μετάξι

Και τετράπορτο αμάξι

Να του δώσουμε και τούλι,

Τα χρυσάφια του Πατούλη

 

Βλέπεις τη σήμερον ημέρα

Τη φτωχή την κάνουν πέρα

Μα αν θα πέσει παραδάκι

Το κονόμησες τ’ αντράκι

 

Και να μην πολυλογούμε

Όλοι το κατανοούμε

Πώς τον πείσανε τον Γιάννη

Να το βάλει το στεφάνι

 

Κάντε μου κι εσείς κουράγιο

Και σας λέω, μα τον άγιο,

Κι άλλη εκπομπή θα κάνω

Τη Δευτέρα παραπάνω