Τώρα που η κατάσταση στην χώρα του Ελύτη, της Νάνας Μούσχουρη αλλά και του Παντελίδη πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, λογικό, μα και ενδεδειγμένο, είναι ο μέσος άνθρωπος να αναζητά εναγωνίως έναν σωτήρα.  Έναν ηγέτη που θα βγάλει τον τόπο από το τέλμα της οικονομικής δυσπραγίας, της ανθρωπιστικής κατεξευτέλισης και διαπόμπευσης, και της κοινωνικής σήψης.

Πολλοί θα θελήσουν να υφαρπάξουν την ψήφο μας.  Πολλοί θα μας τάξουν φύκια (και οφίκια) για μεταξωτές κορδέλες, μα ολίγοι θα μπορέσουν να σταθούν στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων.  Και τώρα, την ώρα που η μύγα αντί για σκατό καταβροχθίζει σιδεροκονίαμα και ο κώνωψ τρώγει ατσάλι, ένας και μόνον ένας ξεχωρίζει για τις ηγετικές του ικανότητες, την προσήλωσή του στη μεταρρυθμιστική αναγέννηση του κράτους και την κάθαρση του λαού από τον ανατολίτικο ωχαδερφισμό και την κισμετολαγνία.

Ο Θάνος Τζήμερος.

Ο Θάνος είδε το πρώτο φως της μέρας την ημέρα του Αγιοβαλεντίνου του Τροπαιούχου, βαπτίστηκε Γλαύκος – Αθανάσιος και απέκτησε πολιτικό και καλλιτεχνικό αισθητήριο από πολύ νωρίς.  Στα 8 του ήταν; Στα 9; Ποιος να θυμάται τις ανησυχίες εκείνης της άγουρης ηλικίας…Γοργά όμως άρχισε να αφήνει το στίγμα του στην γενέτειρά του, την πρωτεύουσα των τσιπουράδικων, τον Βόλο.  Δεν ήταν σαν τα άλλα παιδιά ο Γλαύκος-Αθανάσιος.  Όταν άλλοι πήγαιναν σε παιδικά πάρτι και περνούσαν ανέμελα καλοκαίρια σε κάποια παραλία του Πηλίου, εκείνος δινόταν ψυχή τε και σώματι στην λογοτεχνία και τη μουσική.  Η κλασική κιθάρα είναι ακόμη ο πιστός του σύντροφος.  Με αυτήν πνίγει τον πόνο του κάθε εκλογική βραδιά, βουρκωμένος μετρώντας τον πενιχρό απολογισμό των εκλογικών κέντρων – αναμφίβολα, αποτέλεσμα μαζικής χειραγώγησης ενός λαού μπολιασμένου με το μικρόβιο του πελατειακού αμοραλισμού.

Ατύχησε ο Γλαύκος-Αθανάσιος στην προσπάθεια του να γίνει σολίστ κιθαρωδός.  Read the rest of this entry →