Πριν από όχι πολλά χρόνια, σχετικά μάλιστα πολύ πρόσφατα ώστε κάποιος να κάνει πως δε θυμάται, το 90% των ψηφοφόρων στην Ελλάδα ψήφιζε 3 κόμματα. ΠΑΣΟΚ,ΝΔ,ΚΚΕ. Ένα 5% ψήφιζε κόμματα όπως ο Συνασπισμός τότε ή κάποια άλλα μικρότερα. Επίσης το ποσοστό αποχής ήταν ελάχιστο.

Αυτό δεν όριζε αυτομάτως πως όποιος ψήφιζε ΠΑΣΟΚ ήταν σοσιαλιστής, ούτε πως όποιος ψήφιζε ΝΔ ήταν δεξιός στυγνός καπιταλιστής. Όρκο δεν παίρνω ούτε πως όσοι ψήφιζαν ΚΚΕ ήταν σίγουρα κομμουνιστές.  Μην ξεχνάμε πως μετά το 1974 υπήρχε και το Κέντρο το οποίο μεταφέρθηκε κυρίως στο ΠΑΣΟΚ μετά τη διάλυση του πρώτου. Επίσης μια άλλη σημαντική παράμετρος είναι πως ένα αξιόλογο ποσοστό ψηφοφόρων, που κάποιες φορές ξεπερνούσε και το 10%, άλλαζε την ψήφο του από το ΠΑΣΟΚ στη ΝΔ και αντίστροφα. Αυτό το ποσοστό ήταν που καθόριζε το κόμμα που θα έκανε κυβέρνηση και σίγουρα δε μπορεί να χαρακτηριστεί ως «δεξιό» ή «αριστερό» με την αυστηρή αλλά σε πολλές περιπτώσεις ούτε καν με την ευρεία έννοια των όρων.

Οι ψήφοι αυτοί δεν ήταν συμπαγείς σε άλλες εκλογικές αναμετρήσεις όπως στις κοινοβουλευτικές εκλογές. Παράδειγμα οι Δημοτικές εκλογές ή οι Ευρωεκλογές. Εκεί η ψήφος γινόταν από πιο προσωπική μέχρι πιο χαλαρή γιατί πολλοί τη θεωρούσαν ανούσια. Επίσης ευνοούσε την αποχή γιατί δεν ήταν σημαντικές όσο οι κοινοβουλευτικές εκλογές.

Με την πάροδο των ετών φτάσαμε στις τελευταίες εκλογές στις οποίες η αποχή έφτασε το 45%. Αυτό από μόνο του δείχνει όχι μόνο την απάθεια ή δυσφορία των πολιτών απέναντι στα υπάρχοντα κόμματα, αλλά και πως τουλάχιστον το μισό σχεδόν ποσοστό των ψηφοφόρων δεν είναι (ή έστω οι περισσότεροι δεν ήταν) κομματόσκυλα.

Επίσης τα μνημόνια ανέδειξαν ένα διαχωρισμό πρωτοφανή που δε γινόταν αντιληπτός τα προηγούμενα χρόνια του δικομματισμού με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Πως πλέον σίγουρα όσοι ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ δεν ήταν απαραίτητα αριστεροί, και πως όσοι ψήφιζαν ΝΔ δεν ήταν απαραίτητα δεξιοί. Όσον αφορά το σοσιαλιστικό ή φιλελεύθερο κομμάτι των δύο παρατάξεων το αφήνω απ’ έξω γιατί σίγουρα τουλάχιστον το  90% των ψηφοφόρων τους δεν έχουν καν ιδέα για το τι είναι.

Οπότε μένω στο «αριστερός – δεξιός». Ε λοιπόν κυρίες και κύριοι, τελικά δεν ήταν απαραίτητα όλοι οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ αριστεροί ,ούτε της ΝΔ δεξιοί. Αυτό φυσικά δε σημαίνει πως ισχύει και το αντίστροφο κι αυτό αποδείχτηκε περίτρανα με το 45% της αποχής. Ούτε όμως όσοι ψηφίζουν σήμερα αυτά τα κόμματα συνεχίζουν να είναι απαραίτητα όλοι αριστεροί ή δεξιοί. Όποιος ισχυριστεί πως το ΠΑΣΟΚ σήμερα τιμά έστω και ένα δείγμα του ονόματος του που περιλαμβάνει το «Σοσιαλιστικό» είναι τουλάχιστον για φρενοκομείο. Όπως επίσης αν κάποιος  ισχυριστεί πως όποιος ψηφίζει  ΝΔ είναι απαραίτητα δεξιός, τότε καλό είναι να ψάξει στο φιλικό περιβάλλον του να δει πόσοι από τους πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ έγιναν ξαφνικά ΝεοΔημοκράτες, όταν κάποτε φώναζαν στις συγκεντρώσεις του Ανδρέα, του Σημίτη ή του ΓΑΠ «Γερά, γερά να φύγει η Δεξιά».

Όλα αυτά δεν αφήνουν από  έξω το ΣΥΡΙΖΑ. Ασφαλώς η πλειοψηφία των  ψηφοφόρων του δεν είναι μόνο αριστεροί γιατί ξαφνικά το 3παράκάτι% δε θα μπορούσε να γίνει 35%. Και όποιος θεωρεί πως όσοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ είναι όλοι αριστεροί τότε καλά θα κάνει να ψάξει πάλι στο φιλικό του περιβάλλον να δει ποιος ξαφνικά ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ ενώ πρόσφατα έβριζε τον Βενιζέλο ως αντιπρόεδρο του Σαμαρά και τώρα αφρίζει  βλέποντας  τον γραφικό ακροδεξιό αντιπρόεδρο της  ΝΔ Άδωνι στην τηλεόραση πετώντας επάνω της τον αναπτήρα του με το λογότυπο της ΝΔ.

Τα μνημόνια έφεραν ένα ξαφνικό και δυνατό κοσκίνισμα στη χώρα. Αναδύθηκαν στον ήδη μολυσμένο αφρό της πολιτικής αλλά και της κοινωνίας,  φασίστες, χουντικοί, ναζιστές, ψυχοπαθείς,  χριστιανέμποροι, ακροδεξιοί με προβιές φιλελεύθερων, ανάλγητοι καπιταλιστές,  πατριδοκάπηλοι, γιαλαντζί αριστεροί (χωρίς κιμά), ονειροπαρμένοι σφαλιαροσυνηθισμένοι νέων προσδοκιών της ίδιας πολιτικό – συστημικής  δεξαμενής, αλλά κι όσοι είναι υπέρ ενός κράτους δικαίου μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, κι όσοι δε θέλουν να μπλέκουν άλλο με αυτά τα σκατά.

Τέλος, οι αλλαξοκωλιές στα κόμματα μπορεί να έφεραν μπερδέματα στο εσωτερικό τους και ανακατωσούρα στην πολιτική ζωή , αλλά για το μέσο πολίτη τελικά υπερίσχυσε το «ουδέν κακόν αμιγές καλού» γιατί η αλήθεια είναι πλέον πιο ευδιάκριτη. Τώρα η προσωπική άποψη έχει μεγαλύτερη αξία από ό,τι παλιά. Η προσωπική άποψη του καθενός αν παραχωρεί τη θέση της στις απόψεις του κάθε κόμματος τότε παύει να είναι προσωπική. Η προσωπική άποψη όμως κάνει τη διαφορά ανάμεσα στη λογική σκέψη και στην ηλιθιότητα ενός κομματόσκυλου. Οι πολίτες λόγω όλων των γεγονότων των τελευταίων ετών μπορούν πλέον να κάνουν πιο ξεκάθαρες επιλογές ανάλογα την ευφυΐα τους, τα βιώματα τους, την ιδεολογία τους, τις ευαισθησίες τους, την ανθρωπιά τους, τα συμφέροντα τους, κλπ και δεν έχουν πια τις δικαιολογίες άλλων δεκαετιών. Και αυτές οι επιλογές τους, στο τέλος της όλης ιστορίας που ζούμε εδώ και εφτά χρόνια, θα μείνουν καταγεγραμμένες στην προσωπική τους ιστορία σαν κονκάρδα στο πέτο τους. Σε κάποιους για να τους φέρνει χαμόγελα, και κάποιους άλλους για να τους στοιχειώνει.